چسبندگی ملات مهم ترين ويژگی آن است. هر چه ميزان ماده چسبنده در ملات بيشتر باشد، قدرت چسبندگی آن نيز بيشتر مي شود . زيرا با افزايش ماده چسبنده در ملات، مقاومت فشاری آن بالا می رود و با افزايش مقاومت فشاری، چسبندگی ملات نيز افزايش می يابد. ولي افزايش مقدار آب باعث كاهش مقاومت فشاری و در نتيجه كاهش ميزان چسبندگی ملات خواهد شد.
ویژگی ها:
– اگر سطح مصالح بنايی كه ملات روي آن ها ريخته می شود زبر باشد، چسبندگی بين ملات و مصالح بيشتر می شود.
– وقتی كه ملات روی سطح ريخته می شود بايد بلافاصله جسم بعدی روی آن قرار گيرد در غير اين صورت ملات به تدريج سخت مي شود و خاصیت چسبندگي خود را از دست مي دهد.
– همچنين بعد از قرار دادن مصالح بنايی روی ملات نبايد آنها را جابه جا كرد زیرا حركت دادن مصالح باعث شكست چسبندگی بین آن ها و ملات مي شود.
– هر چه قابليت نگهداری آب در ملات بيشتر باشد، ميزان چسبندگی آن نيز افزايش می يابد. علاوه براين اگر سطح مصالح بنايی به ميزان مناسب قابليت جذب آب را داشته باشند، دوغاب ماده چسبنده را جذب كرده و باعث افزايش ميزان چسبندگی بين ملات و سطح خود مي شوند.
– ملات ها براساس نوع خودگيری، نوع ماده چسبنده، نوع و اندازه ماده پركننده و كاربرد آن ها به گروه هاي مختلفي تقسيم مي شوند .
– رايج ترين تقسيم بندي ملات ها براساس محيط گيرش آن هاست كه از اين ديدگاه به دو گروه هوايی و آبی تقسيم مي شوند.
ملات های آبی
ملات هاي آبی به تركيبی خمير گفته مي شوند كه در مجاورت رطوبت و يا در زير آب گرفته و سخت مي گردند. بنابراين در صورتي كه آب و رطوبت به آن ها نرسد به مقاومت نهايي خود نمي رسند . هوای خشك و گرما باعث پوک شدن ملات های آبی و جدا شدن رج ها از يكديگر مي شود، در اين صورت به مرور زمان قطعات به كار رفته در سازه بنا جابه جا مي شوند . در مواقع يخبندان بايد ملات را با پوشش مناسب محافظت نموده تا از يخ زدگی آب آن جلوگيري به عمل آيد.
ما را در اینستاگرام دنبال کنید.
